De wolf en de tomatenpuree - twee sprookjes in één

Bron: collectandgo.be

"Er was eens een meisje van bijna drie jaar dat het sprookje van Roodkapje en de wolf te horen kreeg, maar fictie en realiteit nog niet zo goed uit mekaar wist te houden. In de loop van de dag gaf ze ootmoedig toe dat ze bang was van de wolf. Toen zagen mama en papa de nachtelijke buien al hangen. Die avond, net voor het slapengaan, uitte het dochtertje nogmaals dat ze zich niet op haar gemak voelde. Daarop ging papa aan het graven in zijn verwrongen fantasie en flapte er een verhaaltje uit:

"Er waren eens een mama en een papa die in het bos gingen wandelen. Opeens zagen ze tussen de struiken een paddenstoel staan. Het bleek de Melkherberg te zijn van de fallusgnoom. Ze klopten op het deurtje en gingen binnen. Daar werden ze hartelijk ontvangen door Kabouter Plop - die plopkoeken aan het maken was -, Kabouter Kwebbel - die weer veel te veel aan het praten was -, Kabouter Klus - die achter Plops rug zout in de plopkoeken had gedaan - en Kabouter Lui - die weeral in slaap lag en derhalve van geen toegevoegde waarde was voor het papa's verhaaltje.

Toen de plopkoeken klaar waren, trakteerde Kabouter Plop mama en papa op koeken en plopmelk. Na allebei een beet genomen te hebben, spuwden mama en papa mooi synchroon de koek uit. "Dat is het vieste dat wij al ooit gegeten hebben, fallusgnoom!" "Dat kan niet," antwoordde Plop, "want niks is viezer dan tomatenpuree!". "Tomatenpuree? Da's toch lekker? Mijn man gebruikt dat o.a. in zijn spaghettisaus," riep mama verbaasd en met gebalde vuisten uit. "Zwijg, vrouw," sprak de kabouter, "wij, kabouters haten tomatenpuree. En wij niet alleen: ook wolven walgen van tomatenpuree! Als wij nog maar binnen een straal van 20.617 km van tomatenpuree komen, lopen wij al verschrikt weg!" En de fallusgnoom spuwde (speeksel) op de grond."

Stoere, geile wolf.
Bron: blogspot.com

Toen papa zijn verhaaltje afgerond had, drukte hij zijn dochter op het hart dat ze dus geen schrik moest hebben. Als er maar tomatenpuree in de buurt was. Sindsdien slaapt het meisje met twee potjes tomatenpuree aan de poten van haar bed en neemt ze elke avond haar beer, haar tut en een potje tomatenpuree mee onder de wol. Ondertussen is gebleken dat niet enkel kaboutetjes en wolven ver uit de buurt blijven van tomatenpuree; ook draken zijn er bang van. Bovendien hebben Mega Mindy en Mega Toby altijd een potje tomatenpuree op zak, om boeven te verjagen."

A hard knock life

Zoals eerder gezegd, is het niet altijd peis en vree in Hoof-Centraal. Nu de machtsverhoudingen blootgelegd zijn, gaat het er van tijd tot tijd hardhandig aan toe. Zo werd Flappermans deze week haar Babybel afhandig gemaakt en krijgt ze geregeld een duw te verduren. Onze dochter laat echter allerminst op d'r kop schijten en laat zich niet onbetuigd in de struggle for life. Toch ziet ondergetekende op tegen de dag dat de kleuters het zware geschut boven zullen halen, namelijk "Mijn papa gaat u komen pakken..."

De speeltijd is over.
Bron: thailandlaw.org

Dochterlief, laat mij eerst en vooral zeggen: uw papa zou hemel en aarde bewegen om uw integriteit te vrijwaren. Zo hoort het natuurlijk ook. Probleem is wel dat papa geen ervaringsdeskundige is en van nature uit ook geen knokker is, noch imposant qua figuur (of toch niet in de musculaire betekenis). De voorbije dagen zijn er verschillende scenario's de revue gepasseerd in mijn hoofd, scenario's waarin ik je een blijvende oplossing aanreik voor het Babybel-schandaal. Toch lijkt er geen enkel écht realistisch of wenselijk:

Scenario 1 - the easy way
Ik zak gewoon af naar Hoof-Centraal, kom eerst een high-five, low-five met je doen (zo begroeten we mekaar immers volgens the code), waarna je mij de kaasjesdief aanwijst, ik op die dievegge afstap en haar enkele petsen geef met het vlakke van mijn hand. Dat is echter wel een al te gemakkelijke en oneerlijke oplossing. Bovendien breng ik mogelijks jouw integriteit erdoor in gevaar - je weet maar nooit dat de godfather van die pikkendief u mot komt geven ter vergelding.

Scenario 2 - the Italian way
We zouden het subtieler kunnen aanpakken. Het enige dat je zou moeten proberen te achterhalen zijn de adresgegevens van die babybelhamel. Vervolgens ga ik volledig MacGyver-gewijs op het huis van die gangsters af, gewapend met enkel een stekske, een potje Sheba en een elastiekske. Ik lok hun kat* met het katteteten, doe haar vervolgens blaffen door haar met mijn stekske te fikken ("woef") en stuur ze vervolgens hun huis in. Pyromanie tot een kunst verheven en succes verzekerd**. Jammer genoeg heeft papa geen Italiaans bloed in de aderen en was hij nooit echt into MacGyver... Bovendien heeft Poepoe de laatste restjes Sheba opgegeten. Help eens onthouden dat we nog naar de Colruyt moeten gaan.

... is afkomstig uit Kiev.
Bron: freakingawesomenetwork.net

Scenario 3 - the Oostblok way
Vergelijkbaar met het tweede scenario, maar nog subtieler, in de zin dat papa zijn eigen handen er niet aan vuil zou hoeven te maken. Papa huurt immers gewoon een Roemeen, een Albanees of een andere oostblokkop in om het zaakje in koelen bloede te regelen. Tot tien jaar geleden zou dat papa zo'n 1000 euro gekost hebben - hopelijk zijn hun prijzen ook wat gedaald in het licht van de economische crisis. Toch blijf ik het louche vinden, dochterlief... Voor 't zelfde geld anticiperen de ouders van dat gespuis op een vergeldingsactie van onzentwege en sturen ze zelf zo'n Oekraïener op ons dak die dan radioactief staat te wezen aan onze voordeur...

Scenario 4 - the mechanical way 
Last but not least: we wachten samen die flodders op en terwijl ze een moment onoplettend zijn, knippen we snel de remkabels van hun wagen door. Je hoort papa echter alweer komen... papa heeft de unieke fysieke eigenschap over vijf linkerhanden te beschikken. Eerst en vooral weet ik de remkabels van een auto zo los uit het hoofd niet zitten. En mocht ik ze dan al vinden, acht ik mezelf heel goed in staat daar ter plekke geëlektrocuteerd te worden door uit schrik en nervositeit de verkeerde kabels door te knippen...

Onze grote, gevaarlijke hond.

Conclusie is dus jammer genoeg, Flappermans, dat papa er nog niet uit is hoe hij je op de meest effectieve manier zou kunnen verdedigen, mocht het moment daar zijn dat de messen daadwerkelijk geslepen moeten worden. Gelieve u daarom in de nabije toekomst nog te onthouden van ultieme dreigementen. En als ze uw Babybelleke nog pikken, zeg dan dat we thuis een grote, gevaarlijke hond hebben. Kindjes van uw leeftijd krijgen daar gegarandeerd nachtmerries van.


*n.v.d.v.: hopelijk hebben ze er één. Een ander huisdier is eventueel ook een optie, maar onderzoek heeft uitgewezen dat een kat het meest efficiënte en effectieve huisdier is voor dergelijke doeleinden.
**n.v.d.v. (2): de aandachtige lezer zal zich afvragen waartoe het elastiekske dient. Weet ik zelf ook niet, maar dat rekkertje is van essentieel belang om een natuurgetrouwe MacGyver-imitatie ten berde te brengen.

Jeanne d'Arme van Hoof-Centraal

Jeanne d'Arme van Hoof-Centraal.
Bron: isgeschiedenis.nl

Na bijna twee maanden in het instapklasje, lijkt het machtsveld stilaan te verschuiven. Connecties met andere inmates zijn waar nodig gemaakt, ontsnappingsmogelijkheden vanaf 15u25 in kaart gebracht. Ook de cipier van dienst werd ondertussen uitgebreid gemonsterd. En het heeft er alle schijn van dat de stroopster jaagsterambities aan het kweken is: Flappermans de Kleuter begint zich als Juffrouw Flappermans te gedragen en lijkt te azen op een machtswissel.

Getuige daarvan haar eerste oudercontact, vorige week. Flappermans gedraagt zich voorbeeldig, doet goed mee in de klas (als het naar haar zin is tenminste), legt al los uit de pols een puzzel van twaalf stukken op de mat en begint meer en meer in shakespeariaanse volzinnen te spreken. Onze dochter is ook wel luidruchtig tot soms half hysterisch, eist kordaat haar deel van de koek op en wijst anderen waar en wanneer nodig terecht. Volledig onze kleine Jeanne d'Arme zoals we ze kennen. Het moge duidelijk wezen: bitches become pimps @ Hoof Central.

Floopy zal die geiten wel eens mores leren!

Nog een voorbeeld om het af te leren. Oefenterrein van dienst: de avondlijke huisdis. Proefmateriaal van dienst: mama, papa, Bass.E.Man, bommi en bompi. Iedereen eet rustig, de ene met wat meer gesmek dan wenselijk, de ander met wat meer gesmos dan wenselijk. Wanneer opeens: "Opgepast!" Jeanne d'Arme spreekt de menigte toe met opgestoken vingertje. "Kaboutetjes slapen!" "Opgepast!". Algemene hoon. "Bommi! Opgepast! Mama!". Daarna wordt de rest van de aanwezigen ook over de richel gehaald. Er kan er maar één de baas zijn. En dat is Jeanne d'Arme. Ze waant zich in Hoof-Centraal en rondt haar betoog af met een niet mis te verstane "Afgesproken?!". Iedereen eet in stilte verder, de ene met nog wat gesmek, de ander met nog meer gesmos. Thuis gelden voortaan de wetten van Hoof-Centraal.

Meer lezen over het leven zoals het is @ Hoof-Centraal? Drukt gerust op 't linkstje.

De kaboutetjes van haar dromen

Anonieme Kaboutetjes

Onze dochter heeft een kabouterfixatie. Tot haar eerste verjaardag wist ze nochtans niet van het bestaan van die gastjes af. Wel van hyperactieve clowns in gele jurken en gele hoedjes, met soms vervaarlijk hypnotiserend draaiende ogen. Toen leerde ze echter die kabouter van de Melkherberg met zijn rode fallusmuts kennen. Sindsdien is het hek van de dam.

Zo staat "Ikke Plop kijken?" in haar top-5 van favoriete zinsneden, die ze te pas en te onpas aanwendt. Het staat ook in onze top-5 van vragen waarop wij te pas en te onpas afwijzend op moeten reageren. Nog met stip in de hitparade: "Flapper, welk verhaaltje wil je horen?", waarop ze dan met overdreven gevoel voor dramatiek en mimiek "Ehm... ehm... <Familie-achtige-poging-tot-bedenkelijke-blik-waarbij-het-spreekwoordelijke-oplichtende-gloeilampje-linksboven-haar-hoofd-afwezig-blijft>...ehm...van Plop!" antwoordt. Waarop vader of moeder voor de elvendertigste keer over de duikboot of de rolstoel begint te vertellen.

Zelfs tot in het buitenland achtervolgen ze ons.
Hier Kabouter Teut.

Als we Flappermans mogen geloven, zitten de kaboutetjes ook her en der verstopt in onze alledaagse leefwereld. Als mama en papa aan de ontbijttafel van gedachten proberen te wisselen, worden we geregeld tot stilte aangemaand, want "papa, de kaboutetjes slapen." Of een mens passeert een kudde van drie bomen (wat voor Flappermans al onder de noemer "bos" valt) en wordt opnieuw met een ssst-vingertje het zwijgen opgelegd, want "papa, de kaboutetjes slapen". Overal zitten ze dus, die gastjes, en zeker in onze tuin. We zouden onze boom kunnen omleggen om ze te verdrijven, maar al die moeite voor een stelletje imaginaire gnomen, ware lichtelijk overdreven.

... tot enkele dagen geleden. Toen leek de liefde voor de kaboutetjes opeens serieus bekoeld. Flappermans lag net een uur of twee in haar nestje en begon opeens hysterisch te huilen en krijsen. Na haar met moeite getroost te krijgen, kwam de aanleiding uiteindelijk aan het licht: "ikke bang van de kaboutetjes"*. Twee vliegen in één klap leken in de maak: een definitieve aversie van Flappermans jegens die ettertjes en een falluskabouterloze voortzetting van ons ouderlijke leven. Twee vliegen die daarnet met een opgestoken middelvleugeltje weer lachend de bijna klapgrage hand verlieten, toen Flappermans voor de verandering heel lief "Ikke Plop kijken, papa?" kwam vragen...


* n.v.d.v.: Later die avond schoot ze opeens opnieuw in een hysterie, maar toen omwille van Zwarte Piet. Die halen we in een volgende blogpost wel nog over de richel.

Bassieman is jarig!

Bassieman koekepan
't schoonste ventje
van K-town en omstreken

Bassieman koekepan
een jaar geleden als een komeetje

Zie hem stralen!

op d'aarde neergestreken

Bassieman koekepan
je eerste maandjes
waren redelijk heftig

maar sindsdien,
Bassieman koekepan,
gedraagt ge u o zo deftig

Bassieman koekepan
als twee druppeltjes water
uw grote zusje Floor

Wat jullie dag in dag uit
met ons doen,
daar zijn geen woorden voor

Klein lief ventje
dat altijd lacht
en ook al heel flink kan zwaaien

Bassieman koekepan
pak me dan, als je kan
handjes draaien, koekebakkevlaaien!

Open brief aan de Sint

Beste goedgeilige man,

Tot u spreekt een vader die duidelijkheid hoog in het vaandel draagt en daarom graag concrete afspraken maakt.

Of toch bijna!
Bron: debestemoppen.nl

Wat komende vrijdag, 6 december, betreft, gaarne onderstaande richtlijnen strikt te volgen:

- Flappermans verwacht "chocola, pakjes, koekjes, appelsien en peegoe". Vervang die appelsienen voor mijn part gerust door mandarijnen en die koekskes door nen nest nic-nac'en*, maar vergeet vooral en ik herhaal: vergeet vooral niét pakjes mee te brengen!**

- Bassieman is nog te jong om terdege van uw bestaan af te weten. Laat het kind daarom nog een jaar zijn onwetendheid en vooral zijn nachtrust. Wederom is 't ventje nog te jong om 't belang van een goede nachtrust bewust naar waarde te kunnen schatten, maar dat wil niet zeggen dat andere huisgenoten dat niet kunnen.

- Kom niet door onze schouw. Of liever: probeer niet langs onze schouw binnen te komen. Met de verbouwing hebben we dat ding onderaan volledig toe laten smijten. Enter our chimney dus at your own risk, maar zit achteraf de plaaster niet van de muur los te kloppen omdat u vastzit. Tenzij u via uw connecties een tweede renovatiepremie weet te regelen.

- In onze garage huist een rosse panter, genaamd Poepoe. Dit gewoon ter info.

- Gelieve vriendelijk aan uw pieten mee te delen niet op 't parket te lopen. Die gasten laten immers een spoor van roet achter, wat even nefast voor ons parket is als een Hems Angel.

Durf onze kinders niet teleur te stellen!

- Mocht u ten slotte met die schimmel van u langskomen, gelieve dat ros dan niet binnen een straal van vijf meter rond onze auto te parkeren. Het is niets of niemand geoorloofd in de schaduw van onze spaceshuttle te staan.

Dat is het zowat. Bedankt alvast om het bovenstaande in het achterhoofd te houden als u hier in de nacht van donderdag op vrijdag passeert. 

De vader die duidelijke afspraken hoog in het vaandel houdt. 

P.S.: zoek niet naar een brief van Flappermans. Ook al gaat ze tegenwoordig naar de Grote School en kan ze tot tien tellen, schrijven kan ze nog niet. Ze kan wel al flink tussen de lijntjes kleuren. Meestal begint ze met uw mijter, om daarna uw hele zijn rood in te kleuren. Zelfs uw baard.

* Niet enkel die met suikertjes, ook lettertjes aub. Andere huisgenoten zijn immers ook voorbeeldig geweest 't voorbije jaar.
** Hoogstwaarschijnlijk bedoelt Flappermans met "peegoe" ook pakjes. In dat geval mag u beide laten samenvallen.

't Narcistje in Bassieman

Bassieman Koekepan
heeft een beste vriendje voor het leven.
Telkens ze mekaar zien, 
is 't kraaien van de pret en duchtig zwaaitjes geven.

Narcistje aan bevriende reflecterende tafel.

Of het nu in de badkamer is,
in onze slaapkamer of in de gang,
telkens onzen Bassieman er passeert,
komt dat vriendje ook toevallig langs.

Spelletjes spelen doen ze ook vaak,
vooral verstoppertje vinden ze fijn.
Dan verdwijnen ze allebei even uit beeld
en springen tegelijkertijd weer tevoorschijn.

Geef onzen Bassieman gewoon een raam
of de spiegel van onze kast vol kleren;
meer heeft dat narcistje écht niet nodig
om zich een hele dag kosteloos te amuseren.

Uit de oude doos: the hood, the dad & the smelly

In die dagen vocht Flappermans wel vaker duels uit in de
nabijheid van water. Hier delft ze het onderspit tegen
Stan.The.Man.

Oudejaarsavond 2011. Gezellig samenzijn thuis met vrienden, mislukte zelfgemaakte kaaskroketten en een pan die we bijna in de vuilbak mochten gooien, omwille van een mogelijks nog meer mislukte tarte tatin. 2011 werd met andere woorden in stijl, maar met wat minder smaak dan voorzien, uitgezwaaid. 2012 op zijn beurt werd evenzeer in stijl, maar met nog minder smaak ingezet. Met dank aan Flappermans.

1 januari 2012, omstreeks 6u30 's morgens. In onze living liggen er nog enkele feestvierders hun roes uit te stinken. Letterlijk soms. Boven liggen er nog enkelen uitgeteld na de nieuwjaarsnacht. Eén iemand heeft de festiviteiten volledig aan zich voorbij laten gaan en is bijgevolg als eerste wakker. Met stip op twee: vader die het feest wél meegemaakt heeft en zijn wakkere dochter maar al te graag uitzonderlijk eens aan zich voorbij zou laten gaan.

Vader verliest echter met een forfaitscore en besluit Flappermans dan maar haar eerste bad van het nieuwe jaar te geven. Meevaller nummer één: geen pampers in de badkamer. Vliegensvlug naar beneden. Daar aangekomen op de tippen van de tenen laverend tussen de slapende stinkerds worden de pampers en doekskes gelukkig snel gevonden. Ondertussen zit Flappermans boven flink te kakelen in de badkamer.

Eindelijk tijd voor het badje. Floor wordt uit haar pyjama gelicht en dolblij te water gelaten. En maar spatten en maar krijsen. Vader probeert haar met de moed der wanhoop tot stilte aan te manen teneinde de toorn van de andere aanwezigen niet op de hals te halen (meevaller nummer twee).

Opeens valt dochterlief echter stil en kijkt vader met strakke blik aan. Aangezien the hood her en der in huis nog lig te slapen, wordt dit een duel op leven en dood tussen the dad en the smelly... Het gekende gekreun komt naar boven. Zachtjes wordt Flappermans een tomaat... en wat later zwemmen er enkele vreemde bruinvissen rond in het bad. Meevaller nummer drie. Vervolg van het gespat en gekrijs, want Flappermans heeft haar stinkende best gedaan. 

Toch viel 2012 achteraf bekeken al bij al nog mee.

The Hems Angels

De Gordel.
Bron: foxnews.com

Gemotoriseerde-fietsverenigingen: u vindt ze overal wel terug. Zo ook in K-town en meer bepaald in onze keuken. Niet in onze living, want daar wacht het parket en als er één iets is dat stoere motards zo veel mogelijk proberen te mijden, is 't wel 't parket.

The Hems Angels. Niet voor pussies.

Plaats van afspraak was dus rond onze keukentafel. Flappermans op haar gele Harley, Bassieman op zijn rode. Wegens gebrek aan rivaliserende bendes begonnen ze mekaar te achtervolgen. En maar schateren en maar krijsen, want 't was bittere ernst. Flappermans kroop in de huid van de voortvluchtige, een rol die haar op het lijf geschreven was, sinds haar doortocht in Hoof-Centraal. Bassieman op zijn beurt was de achtervolger. Van pure inspanning ging 't ventje aan het schuimbekken* achter het stuurtje van zijn plastieken ros.

Net toen Bassieman Flappermans bijna bij de lurven had, verscheen daar echter de moederlijke arm der wet en werden ze beiden ingerekend. Uiteindelijk ging Flappermans voor deze keer vrijuit. De jongste telg daarentegen werd door de ouderlijke autoriteit opgepakt. Anders had hij na verloop van tijd waarschijnlijk gewoon zijn evenwicht verloren en een hardhandige high-five met de polybeton gedaan.

*N.v.d.v.: klaarzittende tandjes kunnen eventueel ook als verklaring ingeroepen worden.

Straaljagers

Air Flappermans
Bron: blogspot.com

Met een spaceshuttle op de oprit, enkele fietsen in de garage en Gran Turismo op de Playstation dachten we al vrij goed geëquipeerd te zijn op vlak van mobiele mogelijkheden. Tot Flappermans en Bassieman werden geboren. Sindsdien hebben we er ook twee straaljagers bij. Flappermans parkeert de hare doorgaans in het toilet, terwijl Bassieman de badkamer verkiest. Een korte schets.

Enkele maanden terug ergens. Vader voelt dat de patatjes dringend afgegoten dienen te worden en begeeft zich derhalve richting toilet. En zo geschiedt. Tot de deur van het toilet openschuift. Een moment van paniek. "Papa, wat aan doen?" "Laat papa efkes met rust, Flapper." Niet de verhoopte reactie. "Papa, wat aan doen?" "Kindje, aub." Op dat moment zet ze echter anderhalf stapje naar voor om op empirische wijze het antwoord op haar vraag te vinden. Vanuit mijn standpunt zie ik haar achterhoofd opduiken, tot bijna halverwege de porseleinen reddingsboei. Een moment van totale radeloosheid. "Flapper! Pas op!" Een ultieme heupswing redt mij van de straaljager en ternauwernood wordt het opdoemende achterhoofdje succesvol ontweken. De tweeledige ontlading laat zich gevoelen. En Flappermans natuurlijk al in geen velden meer te bespeuren ondertussen.

Air Bassieman
Bron: bouwschool.nl

Gisterenmorgen, te vroeg om goed te zijn. Bassieman is wakker. Vader is wakker. Causaal verband.
Vader begeeft zich samen met zoonlief richting de badkamer en zet Koekiepannie* op de badmat. Ondertussen laten de ochtendpatatjes zich gevoelen. Gelukkig is er in de badkamer ook een pretpot aanwezig. Met de ogen nog half gesloten en het hoofd nog ergens in dromenland laat vader de straal de vrije loop. En dan begint er opeens iets tegen mijn voeten duwen. Enkele vingertjes verschijnen op de rand van de wc... Iemand probeert zich recht te trekken aan de pot. Net als zijn zus probeert Bassieman mijn straal na te jagen. Net als hij zich bijna volledig heeft rechtgetrokken en met zijn hoofd overal tegen begint te duwen waar hij niet hoort te duwen, reikt hij met zijn rechterhandje naar het resultaat van mijn nachtelijke interne-afvalverwerking. Paniek, want ik ben begonnen aan een niet te stoppen, onomkeerbaar proces. Het handje reikt verder... en de straal stopt. Opnieuw die tweeledige ontladingszucht. En de straaljager? Die is ondertussen alweer uit het zicht verdwenen.

*Bassieman, ook wel Bassiemannie Koekiepannie genoemd

Leven in de tent

Daar staat-ie dan,

in geel, blauw en rood,

onze allernieuwste livingtent,

Zie die kleurenpracht in geel, blauw en rood.

zaterdag in den IKEA gescoord.

't Was liefde op 't eerste gezicht

tussen Flappermans en die tent

Moeder was als eerste gezwicht

en vader kreeg geen 'nee' gezegd.

Daar staat-ie nu,

onze bumbaeske livingtent,

schuddend van links naar rechts

door ons miss en onze grote kleine vent.

Flappermans en Bassieman

en een stel pluchen beren

binnententarchitectjes@work,

gelieve niet te dérangeren.

Kom gerust eens langs

maar geef een seintje van vooraf

ticketjes in voorverkoop genoeg,

voor 't circus, elke dag,
van 's morgens (veel te) vroeg.

   

De eerste schooldag (04.11.13)

De schoolgangster werd uit de wagen gelift, keek even met grote ogen om zich heen en stapte toen op haar medegedetineerden voor het komende schooljaar af. Geheel volgens de voorschriften van de kleutercode begroette ze hen met een nauwelijks merkbare knik, een monsterende van-kop-tot-teen-blik en een overtuigd stilzwijgen. Als in slow-motion zette ze enkele passen richting de klascipier van dienst, waarbij haar linkervoet in een plas water kwam te staan. Een gevoel van herkenning kwam over haar. Na de linker- volgde dra ook de rechtervoet. Een minuut later stond ze met natte schoentjes tussen de andere schoolgangstertjes. Tot de melktandjes gewapend met haar pluchenmuisboekentasje. Haar drie nagapende bodyguards gunde ze geen blik meer waardig. Weg was ze, voor haar eerste dag in Hoof Centraal…