De kaboutetjes van haar dromen

Anonieme Kaboutetjes

Onze dochter heeft een kabouterfixatie. Tot haar eerste verjaardag wist ze nochtans niet van het bestaan van die gastjes af. Wel van hyperactieve clowns in gele jurken en gele hoedjes, met soms vervaarlijk hypnotiserend draaiende ogen. Toen leerde ze echter die kabouter van de Melkherberg met zijn rode fallusmuts kennen. Sindsdien is het hek van de dam.

Zo staat "Ikke Plop kijken?" in haar top-5 van favoriete zinsneden, die ze te pas en te onpas aanwendt. Het staat ook in onze top-5 van vragen waarop wij te pas en te onpas afwijzend op moeten reageren. Nog met stip in de hitparade: "Flapper, welk verhaaltje wil je horen?", waarop ze dan met overdreven gevoel voor dramatiek en mimiek "Ehm... ehm... <Familie-achtige-poging-tot-bedenkelijke-blik-waarbij-het-spreekwoordelijke-oplichtende-gloeilampje-linksboven-haar-hoofd-afwezig-blijft>...ehm...van Plop!" antwoordt. Waarop vader of moeder voor de elvendertigste keer over de duikboot of de rolstoel begint te vertellen.

Zelfs tot in het buitenland achtervolgen ze ons.
Hier Kabouter Teut.

Als we Flappermans mogen geloven, zitten de kaboutetjes ook her en der verstopt in onze alledaagse leefwereld. Als mama en papa aan de ontbijttafel van gedachten proberen te wisselen, worden we geregeld tot stilte aangemaand, want "papa, de kaboutetjes slapen." Of een mens passeert een kudde van drie bomen (wat voor Flappermans al onder de noemer "bos" valt) en wordt opnieuw met een ssst-vingertje het zwijgen opgelegd, want "papa, de kaboutetjes slapen". Overal zitten ze dus, die gastjes, en zeker in onze tuin. We zouden onze boom kunnen omleggen om ze te verdrijven, maar al die moeite voor een stelletje imaginaire gnomen, ware lichtelijk overdreven.

... tot enkele dagen geleden. Toen leek de liefde voor de kaboutetjes opeens serieus bekoeld. Flappermans lag net een uur of twee in haar nestje en begon opeens hysterisch te huilen en krijsen. Na haar met moeite getroost te krijgen, kwam de aanleiding uiteindelijk aan het licht: "ikke bang van de kaboutetjes"*. Twee vliegen in één klap leken in de maak: een definitieve aversie van Flappermans jegens die ettertjes en een falluskabouterloze voortzetting van ons ouderlijke leven. Twee vliegen die daarnet met een opgestoken middelvleugeltje weer lachend de bijna klapgrage hand verlieten, toen Flappermans voor de verandering heel lief "Ikke Plop kijken, papa?" kwam vragen...


* n.v.d.v.: Later die avond schoot ze opeens opnieuw in een hysterie, maar toen omwille van Zwarte Piet. Die halen we in een volgende blogpost wel nog over de richel.