Basjes 2e verjaardagsfeestje was een beetje kak

Dag allemaal,

't Is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens op de computer van papa mocht om jullie een stand van zaken te geven. Afgelopen zaterdag is er echter iets gebeurd dat ik jullie gewoonweg moét vertellen.

Bassieman rook toen precies al onraad...

Alles begon vrijdagavond al, toen papa vier ton vol-au-vent maakte voor Bassiemans (mijn broer, je kent hem wel) tweede verjaardagsfeestje. Papa had zich misrekend, want met een paar kilo had hij ook al ruimschoots genoeg gehad. Papa was achteraf moe en kon geen vol-au-vent meer zien. En 's anderendaags kon hij er ook geen meer ruiken...

Toen papa immers zaterdagavond de pot vol-au-vent op de kookplaat zette en hem opende, begon iedereen wat schichtig om zich heen te kijken, omdat iedereen van iedereen dacht dat die een scheetje had gelaten. Papa wist wel beter: 't was die vol-au-vent, met kiekens van den Albert Heijn, die naar scheetjes stonk. Om niet te zeggen naar kak!

Ondanks die vervelende geur heeft iedereen wel met smaak gegeten. Dat zeggen ze toch. Misschien eet mijn familie wel vaker eens kak en zijn ze het gewend? Eerlijk gezegd heb ik er ook wel flink van gegeten, maar ja, mogelijks zijn mijn zintuigen nog niet ten volle ontwikkeld? Gelukkig maar, in dat geval!

Dat ziet er doorgaans al niet uit
en nu rook het ook zoals het eruit ziet.
Bron: www.domicuisine.be

Tot overmaat van ramp, moesten we 's anderendaags nog eens van die container brol-au-vent eten. Nu stonk het gelijk nog meer naar kak. Die mevrouw die bij ons op bezoek was, wou er niet van eten. Ze moest er zelfs van wenen. Maar ze moest ook heel veel lachen. Dat was precies een vreemde mevrouw. Toch hebben de anderen er nog eens van gegeten, want in tegenstelling tot de geur, zat de smaak blijkbaar wel nog altijd goed. Ik, daarentegen, heb enkel nog kroketjes gegeten. Maar met je neus dichtgeknepen is dat toch niet zo eenvoudig.

Zo kwam er een eind aan een kakweekend voor mijn papa, die nochtans zo zijn best gedaan had! Ik heb hem al proberen te troosten, maar hij zit in kak en as... Hij zegt dat hij nooit nog die schijtkiekens (da's wel een vreemd woordje, hihi) van die meneer Albert zal kopen. Ik heb hem al gezegd dat hij voor Bassiemans derde verjaardagsfeestje anders kak-au-vin kan klaarmaken, maar hij vond dat precies niet grappig...

En verder heeft mijn mama dus weer een baby in haar buik. Da's wel vreemd, want ik dacht dat papa nu aan de beurt was, want die heeft ook een dik... <gecensureerd>.

Ik moet van mijn papa van de computer blijven.

daaaaaaag!
Flappermans 

Leve de verhoogde pensioenleeftijd!

Beste Flappermans en Bassieman,
Beste potentieel toekomstige kleinkindertjes,

Ze gaan zo makkelijk binnen...
Bron: radio2.be

Ons land heeft sinds enkele dagen een nieuwe regering, dat was jullie vast en zeker wel al ontgaan. Nieuwe bazen, nieuwe regels: zo is het altijd al geweest. Zo zullen mama en papa voortaan nog wat langer moeten werken, tot we héél oud zullen zijn. Ouder zelfs dan bommi, bompi, moeke of vake! En, liefste Flappermans en Bassieman, dat brengt een paar vragen met zich mee...

Nu krijg jij, Flappermans, bijvoorbeeld elke dag een koekje of een fruitje mee naar school. Als mama en papa later zo lang zullen moeten blijven werken, zal jij (of je eigen kindjes) dan niet vergeten ons een madeleintje of een banaan mee te geven naar ons werk, asjeblieft? Mogelijks zitten we tegen dan immers al vrij tandenloos achter onze respectieve bureaus en dan is het aangewezen het juiste tussendoortje te nuttigen*...

Inderdaad, Flappermans, mogelijks
doet de papa later op het werk in zijn broek
en iémand zal hen moeten helpen verversen!

Denken jullie er ook aan, Flappermans én Bassieman, ons, net zoals wij dat nu voor jullie doen aan de school of aan de crèche, na het werk te komen ophalen, asjeblieft? De kans is groot dat we tegen dan niet zo mobiel meer zullen zijn en zelfs de kleinste drempel ons de grootste kopbrekens zal bezorgen.

Van drempels gesproken, Bassieman... Nu moeten wij u de godganse dag overal vanaf halen: of je zit gevaarlijk te wiebelen op de hoofdleuning van de zetel, of je staat te springen op de vensterbank, met gevaar voor eigen lijfje en leedjes. Welnu, Bassieman, de kans is groot dat wij later een beroep op u zullen moeten doen om ons dag in dag uit overal op of in te helpen: eventueel in onze rolstoel, in ons bed of zelfs op de wc...

Driewerf hoera! Met de hele familie op team event!
Bron: blogspot.com

Liefste Flappermans en Bassieman, niks staat jullie natuurlijk in de weg later ook een beroep te doen op jullie eigen kindjes om jullie oudjes een handje te helpen. In het beste geval zitten papa en zijn kleinkind later in hetzelfde bedrijf en kan de opa gewoon mee naar huis rijden. Elke dag de kleinkindjes zien, het klinkt aanlokkelijk! En bij het verlaten van het bedrijf zal de jongste dan mogen uitbadgen, terwijl de opa zijn baxterke voor 's avonds mee naar huis zal krijgen!

Je ziet het, Flappermans en Bassieman: nieuwe baasjes, nieuwe regeltjes en deze keer zullen we er extra lang van kunnen nagenieten, met z'n allen!

Hoera!,
De pappie


* In de pure veronderstelling dat we tegen dan nog werk hébben, natuurlijk.

De eerste post van Bassieman

't Is feest nu hij ook
begint te praten!

Flappermans heeft wel al vaker eens vaders blog gehackt om haar levens- en reiservaringen met de buitenwereld te delen. Bassieman daarentegen nog nooit, voornamelijk omdat hij de taal nog niet machtig was. Sinds enkele weken is daar echter verandering in gekomen. Om zijn taalontwikkeling te stimuleren, krijgt hij daarom hier en nu zijn eerste forum:

Mmmama! Pa-pa!
Flootje gevalle op e poe!
Auto Bompi Bommi!
Auto! Fiets! Tein!
Tutje, beetje.
Bloem!
Poepoe weg?

Gevalle op e poe.

<kreunkreun>... kakaaaa...
Koeke!
Puit-a-te! Puit-a-te!
Boke mmm.... coco!
Bumba!!!

Dada!

Zoals u ziet, is er de voorbije week weer vanalles gebeurd.

De verwachting is dat er binnenkort nog zinniger klap uit zal komen.

Vloekende nachtdieren

En dan verwonderd zijn dat ze overdag moe zijn.

Dag en nacht staan we klaar voor onze kinderen. Correctie: 's nachts staan we vooral op voor onze kinderen. Want van tijd tot tijd kan het hier een serieuze beestenboel zijn in huis, met allerhande dieren die om de haverklap onze nachten komen verstoren.

Bassieman ligt in zijn nest vooral in de clinch met zijn pluchen dieren. Soms krijgen die een nachtelijk zetje en belanden zo langs de verkeerde kant van zijn bed. Gevolg is dat onze jongsten overmand wordt door een existentiële eenzaamheid en het op een krijsen zet, wat gelukkig doorgaans straal genegeerd wordt door zijn zuster. Ook zijn ouders proberen dat te negeren, doch minder succesvol. Dan is het in het donker zoeken naar een gestrand beest en daarna met een tut in de hand naar een huilend snaveltje. Vervolgens keert de stilte gelukkig terug en is het opnieuw op de tast terug naar het ouderlijke bed. Soms komt men dan teensgewijs onzacht in aanraking met een onverwacht voorwerp en wordt men overmand door een gevoel van existentiële irritatie. Gelukkig niet gevolgd door een krijsen, maar eerder een binnensmonds gevloek.

Stom beest.
Bron: nl.forwallpaper.com

Als Bassieman kan krijsen, dan slaagt Flappermans er de laatste tijd iets te vaak in om nog ongekendere toonhoogten te bereiken. Want ook zij heeft last van nachtdieren. Op reis bijvoorbeeld was één van haar bedspijlen magischerwijs veranderd in een slang en afgelopen nacht werd ze dan weer in haar dromen lastiggevallen door een uil. Zei ze toch half verdwaasd toen ze volkomen pedagogisch verantwoord tussen ons in kwam liggen.

Voordeel is echter dat de stilte daarna altijd terugkeert en er weer een existentiële rust over onze stulp nederdaalt. Vaak wordt die dan echter weer stampvoetjesgewijs doorbroken, waarbij Flappermans het onderwerp is en ondergetekende immer het lijdend voorwerp. Er wordt 's nachts bij ons thuis inderdaad nogal wat binnensmonds afgevloekt, besef ik nu.

Nachtmerries kunnen verschrikkelijk sucken.
Bron: dzjiedzjee.blogspot.com

En alsof twee van de vier nog niet genoeg zijn, gaat ook de vaderfiguur de laatste weken al te vaak ongewild het gevecht met de nachtmerries aan, waarbij de hengsten van dienst verdacht veel op beestachtige IS'ers of andere Boko Harams gelijken. Verschil is wel dat het krijsen achteraf tot een absoluut minimum herleid wordt en er nog minder sprake van fysiek leed is. Toch zijn er leukere dingen dan nachtelijke bezoekjes aan extremistische dierentuinen.

De moederfiguur ten slotte, blijkt daarentegen een grote dierenvriend in haar dromen. Die schrikt amper wakker en valt hoogstens te betrappen op wat occasioneel geraaskal dat iets weg heeft van één of ander Arabisch dialect...

En dan zou een mens verwonderd zijn dat hij 's nachts in zijn slaap bezoek krijgt van een moordzuchtige islamist. Het laatste woord is hierover nog niet gezegd!

Slaapwel, in de mate van het mogelijke.

The Lord of the Rings

Dag allemaal,

Mijn mama was een tijdje geleden haar ringetjes verloren in het zand van de speeltuin. We waren daar op weekend met heel veel mensen. Mama zegt dat dat familie is. Het was heel leuk.

Blinkt nogal hé?!

Ik was daar niet alleen: ook Simao was er en Elfya en Bas en Lonne en Jurre en Arno en Fien en Lotte en Lily en Elise en Victor en Lien en Ben en Stan en Fran en Jef en Tess en Vic. We hebben veel gespeeld, zeker in de speeltuin: ik heb er gespeeld met Simao en Elfya en Lonne en Jurre en Arno en Fien en Lotte en Lily en Elise en Victor en Lien en Ben en Stan en Fran en Jef en Tess en Vic. En wees gerust: ik weet wel dat jullie niet al die namen nogmaals gelezen hebben, want dan zouden jullie gezien hebben dat ik Bassieman weggelaten had. Laag hoor... gewoon omdat mijn broer zich nog niet verbaal kan verweren...

Maar zoals ik dus al zei: mijn mama was daar in de speeltuin haar ringetjes verloren. Ze had ze uitgedaan toen ze Bassieman met zonnecrème aan 't insmeren was. Daarna wou hij samen met mama in 't zand spelen en daar moeten haar ringetjes dan gevallen zijn. Toen moest mama veel wenen, waarop iedereen op zijn knietjes ging zitten, in en rond het zand, om de ringetjes terug te vinden. Maar ze vonden ze niet en toen moest mama nog meer wenen.

's Anderendaags moest mama nog steeds wenen en papa raakte nu toch ook wat zwaarder geëmotioneerd en geagiteerd. Toen besliste hij een koe bij haar hoofd vast te nemen. Dat begreep ik niet echt, want ik zag nergens een koe. Soit, papa ging met een soort kruk waar je ringetjes mee terug kunt vinden naar de speeltuin, samen met een andere goudvindster. De ringetjes van mama, die papa ooit gekocht had, waren immers van 't zuiverste goud dat je je kan inbeelden. Papa zegt dat die twee ringetjes eigenlijk vooral dienen om onze status en rijkdom aan andere mensen te tonen. En ook een beetje veel omdat hij mama graag ziet. Dat vind ik wel lief, van die status en rijkdom. Ik wil later ook veel ringetjes, want ik ben een prinses.

Nu, na tien minuutjes had papa mama's ringetjes al teruggevonden, ook al liep er voortdurend een hele kudde nieuwsgierige kindjes met hem mee, die hem achtereenvolgens vroegen wat hij zocht, of hij Nederlands sprak en of ze ook eens met die rare stok mochten spelen. Waarschijnlijk had mijn papa op dat moment wel deftig goesting om die kudde kindjes van die stok te geven.

Ocharme da ventje...

Toen keerden papa en zijn collega-goudzoeker zo snel mogelijk weer terug naar huis, naar mama. Maar 't was file. Gelukkig was papa op dat moment te euforisch om zich iets van de andere auto's aan te trekken. Of hij ze zeker ook van die stok gegeven.

Eens thuisgekomen, was mama heel blij. Papa ook. Nadien heeft hij mama wel even de levieten gelezen en haar gezegd dat ze dat niet al te vaak meer moet proberen. Maar toch was hij ook een beetje trots op zichzelf en op zijn stok om ringetjes te vinden. Hij ging daarna ook even over onzen Bassieman met die grappige kruk, maar dat gaf geen resultaat. Papa vond het spijtig, maar zei dat dat ventje er niks aan kon doen en hij gaf hem een dikke knuffel. Want papa begrijpt Bassieman wél, in tegenstelling tot velen die hem hierboven straal genegeerd hadden! 

Dat was wel een spannend verhaal, hé!
Flappermans en Bassieman, maar die kan zich dus nog niet echt verbaal uitdrukken, laat staan verweren...

Engeland

We zijn met mama en papa naar Engeland geweest. Ook Bassieman was mee, want dat is mijn broertje. Met onze auto moesten we eerst in de trein en daarna onder het water. Toen we weer boven water en uit de trein kwamen, waren we in Engeland. Best wel vreemde toestanden, allemaal.

Op de computer zie je ze precies toch nog wat beter
dan vanop de weg. Misschien wisten al die
andere auto's dat niet?
Bron: english-heritage.co.uk

Onderweg - want het duurde wel lang tot we uiteindelijk geraakten waar we moesten zijn - passeerden we o.a. een paar gekke stenen die op mekaar gestapeld waren. Dat vond ik wel leuk om zien, en ik was niet de enige: we moesten lang aanschuiven met onze auto, in de rij van mensen die die stenen wel leuk om zien vonden. Het werkte danig op papa zijn systeem, net als alle klotecaravans die we op onze weg aantroffen. Wat een klotecaravan precies is, weet ik niet, maar het is een soort huisje op een auto. Ik vind dat wel leuk. Maar papa dus niet.

Toen we in kornwol (of zoiets) aangekomen waren, kreeg ik een kamer, helemaal alleen voor mij. Bassieman moest bij mama en papa slapen en was elke dag hun vroege wekker. Er waren ook nog andere mensen, die ik hier gemakshalve Kurt en Ingrid ga noemen. Ze hadden ook nog een kindje mee, dat ik hier al even gemakshalve, Melissa zal noemen.

Waarom krijg ik steeds deze te zien als ik naar een
"muilend paartje" zoek???
Bron: slodive.com

Tussen Melissa en Bassieman hing er duidelijk heel wat chemie en elektriciteit in de lucht. Ze konden de hele vakantie niet van mekaars lijfjes blijven en gedroegen zich vaak stiekem als een muilend paartje. Mijn broer, dat is sowieso nogal een chick magnet. En maar zwaaien en kushandjes uitdelen, vooral naar de mama's. Hoewel sommige mama's in Engeland hier waarschijnlijk papa's zouden zijn. Hopelijk was Melissa niet al te jaloers en zitten we binnen een jaar of 25 allemaal gezellig in 't gemeentehuis.

Voor ik het vergeet: ik heb twee kastelen gezien in Engeland! In het ene woonden nog steeds een prins en een prinses. In het andere niet. Daar was zelfs geen dubbele beglazing meer. Later wil ik ook in een kasteel wonen, want ik ben een prinses. Maar dan wil ik wel een nieuw kleed, een nieuw kroontje, dubbele beglazing en voldoende dakisolatie in mijn kasteel, een trampoline, alle Disney-dvd's, een papegaai, plastieken muiltjes, veel snoepjes, armbandjes in alle kleuren van de regenboog en een koets en een paard en een mooie prins. Maar waarom heeft papa hier nu die papegaai tussengezet? Gekke papa!

Als hij geen caravans of camera's ziet,
is papa best wel nog een schappelijke mens.
Gekke papa!

Na een weekje was het echter alweer tijd om naar ons huisje terug te keren en was het dus weer even gedaan met in het zand en in de zee spelen. Dat vond ik wel jammer. Gelukkig moesten we weer langs die gestapelde stenen passeren die ik wel leuk vond. Ondertussen zat papa wel weer te vloeken. En Kurt zeker en vast ook! Toch geraakten we nog mooi op tijd weer in de trein en onder de zee, waarna we naar huis flitsten. Hopelijk sprongen we niet te veel in het oog, want flitsen kost geld, zei papa. En hij sprak ook nog over een klotecamera of zo. Wat dat nu weer is, weet ik al evenmin, maar het is een soort vogelhuisje op een paal. Ik vind dat wel nog grappig. Maar papa dus heel wat minder. Gekke papa!

Flappermans
Dank... u... (dixit Bassieman)

De kunst van het behagen

Onze street cred meteen de hoogte ingesnoeid.

We wonen in een straat met voornamelijk ouderen van dagen. Stuk voor stuk vriendelijke, begripvolle mensen, op een enkele uitgeweken militaristische patriot na misschien. Stuk voor stuk ook mensen die genieten van hun welverdiend pensioen en... van hun hagen.

Vrijwel elk huis bezit er minstens één. Sommige hoog opgeschoten, andere subtiel laag-bij-de-gronds. Haagjes van buxus, exemplaren van beuk. En allemaal hebben ze één iets gemeen: ze zijn tot in de puntjes onderhouden. Perfectie als uiting van huiselijke trots en rust.

In onze straat wonen ook enkele jongeren van dagen. Eveneens uiterst aimabele mensen, met hoogstens Flappermans als meest subversieve element. Stuk voor stuk mensen voor wie het pensioen de volgende jaren een schijnbaar telkens groter wordende utopie wordt en hier en daar ook... de minder trotse bezitters zijn van enkele hagen.

Ook dit huis bezit er twee, die de voorbije maanden allebei tot ongekende hoogten waren opgeschoten, wegens niet tot in de kleinste blaadjes onderhouden. Perfecte imperfectie als uiting van huiselijke drukte.

En net als onze flink in bloei staande bloemen
hoeven we dat dus nooit water te geven.

En zo werden onze hagen uiteindelijk doornen in de ogen van de straatbesjes. Zelfs de meest door cataract geteisterde kijkers konden er niet meer naast kijken. Groot was de opluchting dan ook toen ondergetekende vorige week de schaar in de groene kruinen zette en - menslievend als we zijn - de straat van nog enkele aanstaande hartinfarcten behoedde.

Gelukkig zien onze bejaagzieke behaarden enkel onze voortuin.

Aberrant kinderliedboek

"... klopte op de deul."

Kleine kinderen hebben en liedjes zingen: als er nu één iets is dat even goed bij mekaar past als Jacky Lafon en mislukte facelifts, dan is het dat wel. Uit diep respect voor al die briljante evergreens, ging ondergetekende daarom op pad in zijn eigen huis, op zoek naar welke liedjes er heel lokaal in K-Town Metropool allemaal gezongen worden en wat het effect ervan is. Daarbij kwamen de volgende, interessante bevindingen naar boven:

1. Velen (Iedereen?) houden zich doorgaans strak aan de officiële liedjesteksten, met uitzonderlijk hier en daar een lichte, regionale aanpassing. Hier in huis is dat vooral het geval met "In het bos, daar staat een huisje". De vrouwelijke helft van het ouderpaar zingt immers "... kwam een haasje aangelopen, klopte op de deur." Hoe het de haas in kwestie verder vergaat, weet iedereen wel, maar feit is wel dat men in Vlaams-Brabant en Limburg geen respect toont voor het - weliswaar poëtisch vrije - eindrijm "... kwam een haasje aangelopen, klopte even aan." Waarbij "aan" qua klank rijmt op "vensterraam". In West-Vlaanderen is er geen sprake van dergelijke miskleunen en eerbiedigt men het eindrijm.

2. Liedjes opzettelijk verkeerd zingen kan danig op de heupen werken en dit niet enkel onder volwassenen. Tussen de mammie en de pappie is er al vaak een spanningsveld ontstaan, wanneer eerstgenoemde het over de groep MGMC heeft, in plaats van MGMT. Dat pestgedrag wordt daarom geregeld weerkaatst door de pappie, die zijn eigen versie zingt van "Chasing Cars" van Snow Patrol, nl. "... would you lie with me and just forget the words", waar men "the world" zou verwachten. Dit tot grote ergernis van de mammie.

Ook bij kleine kinderen wekt dit danig frustratie op. Zo weet Flappermans na een tijdje geen weg meer met zichzelf als de pappie van "Dag, mijn Augustijntje, dag mijn Marjoleintje" zingt, alwaar dochterlief "Roosmarijntje" verwacht. Doorgaans begint Floopy dan te krijsen in plaats van te zingen.

3. Laatste en meteen ook belangrijkste bevinding: eigenlijk zijn veel van die songteksten ferm saai. Daarom heeft ondergetekende de voorbije drie jaar zijn eigen versies ontwikkeld van enkele kleuterliedjes. Hierbij een kleine bloemlezing - neurie of zing gerust mee:

En maar dansen en maar lachen,
met haar vieze manieren!

"Visje visje in het water
visje visje in je kom
Visje visje kan niet praten
visje visje is doofstom."

"Schaapje schaapje

heb je witte wol?

Ja baas, ja baas 

en bruine rond mijn hol."

"Ik ben Kaatje van de schuddebol
ik steek graag dingen in mijn <vul zelf aan>
en heb een gele krullenbol
van schuddebollepats!"

Het spreekt voor zich dat niet iedereen in huis even blij is met papa's aberrante versies. Zeker niet de gezinsleden met een pedagogische achtergrond. Daarom neemt ondergetekende zich voor om, nu Flappermans vrijwel alles begrijpt, voortaan zijn manieren te houden. Op vlak van kleuterliedjes toch.

Om toch nog met een katholieke noot deze korte studie te beëindigen: een slaapliedje voor alle kindjes-lezers en in het bijzonder voor Flappermans en Bassieman:

Die van het slaapliedje.

Slaap Floopy/Basje, slaap

daarbuiten loopt Poepoe

Poepoe met haar witte voetjes

die drinkt haar water zo zoetjes.

Slaap Floopy/Basje slaap

daarbuiten loopt Poepoe.

En deze blijft het elke avond opnieuw doen.

Met de trein naar Antwerpen

Aangezien papa het alweer een tijd nagelaten heeft om nog eens iets over mij of mijn broer te schrijven, doe ik het zelf maar. Gisteren mocht ik met papa mee naar Antwerpen. Met de trein! Papa had (weeral eens) cd's nodig, maar deed dat in de eerste plaats om de economie draaiende te houden, zei hij. In Antwerpen verkopen ze niet enkel cd's, maar ook veel lucht, zei hij ook nog. Dat van die cd's snapte ik niet echt. Hier kan je mijn stripverslag terugvinden:

Toen we vertrokken, lag ons huisje met zijn nieuwe dak in de zon te blinken. Als je een foto van ver genoeg neemt, zie je niet dat papa dringend nog eens zijn hagen onder handen moet nemen. Maar de economie gaat voor, zegt papa, en dat ik braaf moet zijn.




We gingen op pad. Ik haastte mij richting station, want misschien was de trein wel te vroeg! Papa zei dat ik duidelijk nog niet wist hoe de treinwereld in mekaar zit. Hij weigerde zich dus te haasten. Die papa toch.

Toen ik in het station aankwam, was de trein er bijlange na nog niet. Papa zei dat hij dat toch gezegd had. Dat snapte ik niet echt. Wat ik wel meteen begreep, is dat voorbijzoevende treinen heel veel lawaai maken. Gelukkig heb ik twee handjes en twee oortjes en passen die mooi op mekaar.

Toen zaten we eindelijk op de trein. Op het raam had iemand een vreemde, paarse vogel gespoten. Het moet iemand met een spuitbus geweest zijn, ofwel iemand met een wel heel vreemde genitale afwijking, zei papa. Dat van die spuitbus snapte ik niet echt. 

Gelukkig stapte het bommaatje aan de andere kant van de gang eindelijk uit en konden we haar plaats inpikken. Zonder vreemde, paarse vogel op het raam is het leuk naar buiten turen. Ik mijmerde even weg en dacht na over de proloog van mijn latere memoires.



Toen kwam de trein eindelijk aan in Antwerpen-Centraal. Ik vroeg papa waarom, maar hij reageerde niet echt. Ik snap nog steeds niet waarom. De trein moest vervolgens weer verder, naar Nederland. Ik zwaaide hem na.

In het station moest papa zich per sé als toerist gedragen. Ik moest poseren. Als hij stomme vragen stelt, trek ik stomme smoelen. Eén keer had hij mij er toch in geluisd. Ik moest een vliegtuig nadoen, maar ik snapte niet waarom. Eigenlijk snap ik nog steeds niet echt waarom.

Toen kwamen we eindelijk aan waar papa moest zijn: de Mediamarkt. Mocht die niet bestaan, ik had al een veel grotere spaarrekening. Maar papa zegt dat ik aan de economie moet denken en dat, als ik braaf ben, ik straks zo'n wafel krijg die ik in het station geroken had.

Papa heeft veel minder tijd nodig in een winkel dan mama, heb ik gemerkt. Na nog geen half uur waren we alweer buiten. Papa had mij ook een dvd van Tinkerbell gekocht. Dat is immers mijn lievelingsfilm. Vreemd, zei papa, want ook Assepoeste en Ajiel de Zeemeemin zijn mijn lievelingsfilms. Hij snapt het niet echt, denk ik. Toch was ik ook blij dat we uit die winkel waren, want ik begon opeens ijsjes te ruiken. Omdat ik braaf was geweest, kreeg ik van papa daarom een ijsje in plaats van een wafel. De ijsjesmeneer had niet begrepen dat ik een potje wou. Dus kreeg ik een hoorntje met een enorme, roze bol erop. Ik ben blij dat die meneer het niet echt snapte. 

Het duurt echt wel lang tot zo'n gigantisch ijsje op is. Bovendien zijn er bepaalde risico's aan verbonden, zei papa, die zich duidelijk niet helemaal op zijn gemak voelde. Nochtans keken veel mensen glimlachend naar mij. Het duurde wel nog tot in het station tot dat ijsje eindelijk op was. Ik was er efkes niet goed van en was blij dat ik kon uitrusten op de trein, terug naar mama en Bas. Dat snap je hopelijk wel.

Als papa mij de volgende keer nog meeneemt, zal ik toch eens zo'n wafel uitproberen, denk ik. Wat ben ik toch blij dat papa de economie een warm hart toedraagt. Hopelijk koopt hij nog veel cd's in de toekomst! Nu snap ik immers waarom!

Groetjes,

Flappermans

Kleine briefjes aan kleine kindjes (2): Ge-bedje

Voor Bassieman

Als het avond wordt

't Bedje van Bassieman
bron: silencedmajority.blogs.com

en kleine ventjes

grote dodo moeten doen;

als het donker wordt

en het zandmannetje

kleine oogjes toe komt doen,

begint onze Bassieman

aan zijn groet aan de zon

of de maan, zo u wil.

Dan bromt hij monotoon

doorheen de babyfoon

en valt pas veel later weer stil.

Als de avond valt,

wordt Bassieman

een mini-imam

en wordt zijn bedje

voor even omgetoverd

in een mini-minaretje.

Mega Floopy

Mega Floopy in haar battle dress.

Heuglijke gebeurtenis in de familie: met Fien en Lotte mochten we in één klap twee nieuwe gezichtjes verwelkomen! En dat hun geboorte veel losmaakt bij de familieleden, bewijst o.a. onze Flappermans: 't kind wou van slag haar tut opsturen, "want Fien en Lotte hebben nog geen tutje". Hoe die twee het met één tut zullen zien te rooien, laten we over aan de ouders in kwestie. Wij hebben hier nu andere katjes te geselen, nl. Mega Floopy...

De deal had immers twee kanten: Flappermans stond haar tut af, maar had als tegenprestatie bedongen dat ze een Mega Mindy-pak kreeg. Als ouder een hartverscheurende keuze, want stort een ouder zijn of haar kind zomaar met open ogen in de Mega Marginaliteit? Na vele vijven, zessen en zevens, zijn we uiteindelijk toch overstag gegaan, want beter één gelukkig kind in de hand, dan twee die 's nachts niet slapen, of zo. Bovendien weet ze nog niet zo goed wat marginaal is. Hopelijk is dat binnen een jaar of tien toch anders.

Mega Floopy, staande op
een overwonnen imaginaire boef.

Sindsdien voert Mega Floopy hier in huis haar strijd tegen imaginaire boeven, die werkelijk overal zitten: in de keuken, in de tuin en in de garage. Ze werpt zich op als verdedigster des huizes en staat klaar om ons waar nodig bij te staan. Tenzij de penibele situatie ook haar supersonische krachten te boven zou gaan. Of hoe ze het zelf zegt: "Mama, papa, als er nu nog iets gebeurt, kan ik ook niet meer helpen." Hopelijk kunnen we ons dan nog verdedigen tegen indringers van buitenaf met het ultieme redmiddel, de potjes tomatenpuree die nog steeds naast haar bed staan.

En Bassieman heeft wat last van zijn darmen. Dit doet hier totaal niet ter zake, maar zo weet u het toch maar. Ocharme, het ventje.

Kleine briefjes aan kleine kindjes (1): Liefde is...

Liefste Floor,

Ik zie je doodgraag.
Mocht later alle grond eens onder je voeten verdwijnen,
weet dan, dat die ene zekerheid altijd overeind zal blijven.

Nu zit ik je hier dit briefje te schrijven,
terwijl jij mama’s “Liefde is…” aan het rondstrooien bent.

Waarom zijn er toch 365 dagen in een jaar?

Of was dat jaar net een schrikkeljaar
en was er nog een blaadje extra om mij te jennen?

“Lilalilaroeren, lilalilaroeren, lilalilaroeren”

Ik zou met je mee willen zingen,
maar kom niet verder dan het geluid van
imploderende bommen en Rage Against The Machine.

“Lilalilaroeren, lilalilaroeren, lilalilaroeren”

En je raakt gefrustreerd
door je rondgestrooide kalenderdagen
die zichzelf niet netjes willen stapelen.

“Lilalilaroeren, lilalilaroeren, lilalilaroeren”,
duizend bommen en nog meer granaten
en ik trots op mezelf dat ik tijdens deze zenuwcrisis
mijn exploderende zenuwbom achterwege heb kunnen laten.

Allebei ne valium?

Je al wat gekalmeerde vader.

Waarom?

Tot haar borstje volledig op was!

Flappermans is al een tijdje in een wijsneuserige fase aanbeland. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ze nadenkt over de wereld rondom haar, hoe meer vragen ze zich stelt en hoe meer ze zo tot bepaalde inzichten komt. Zo gaf ze daarnet haar pop nog borstvoeding, tot haar borstje op was. Waarom?, zou een mens zich afvragen, maar die vraag stelt Flappermans al genoeg de laatste tijd. En zij leidt de vragendans.

- Da's wel een mooie tekening hé, Floopy?
- Waarom?

- Kijk, Flapper, die meneer heeft geen haar op zijn hoofd!
- Waarom?

- Floopy, zit nu stil, dat ik uw tandjes kan poetsen.
- Waarom?

Hoogst irritant na een tijdje, dat valt niet te ontkennen. Maar eigenlijk ook wel confronterend. Hoe alles vanzelfsprekend is voor ons, maar niet voor zo'n ukje van drie. In 85 % van de gevallen toch. Want in die andere 15 % van de gevallen, doet ze het vast en zeker om ons eens goed te testen. Lomp is ze immers verre van. Zeker niet als je haar zelf eens een waarom-vraag stelt, 's nachts, op een onmenselijk uur, naar aanleiding van een volgeplast bed:

Zelfs aan bloemen snuiven doet ze als een grote.

- Floor, toch. Kunt gij nu niet gewoon slapen en niet in uw bed plassen, zoals iedereen, met uitzondering van sommige 5x20'ers uit onze straat, dit door het laten afweten van bepaalde lichamelijke processen?
- Waarom?
- Ja, waarom? Waarom plast gij nog in uw bed?
- Kan gebeuren hé, papa.
- <grmbl>
- Ik ben nog klein hé, papa.

... en op zulke momenten is ze naar haar eigen mening toch nog niet zo groot als ze zelf vaak beweert. Maar wel groot genoeg om in het holst van de nacht lucide antwoorden te geven op waarom-vragen. We kunnen er nog van leren... 

Uit de oude doos: hoe het allemaal begon met de jarige Flappermans (2)

Vandaag was het de grote dag: Flappermans is er drie geworden, of zoals ze het zelf zou zeggen: "vandaag was ik harig!" Ze liet het haar alleszins welgevallen en genoot met overvolle teugen van alle aandacht, prinsessencakejes en andere taartachtigen. Groot feest dus, net zoals drie jaar geleden op 17 maart. En we herinneren het ons nog als was het de dag van gisteren. Niet moeilijk, gezien onze toenmalige situatie...

Eigenlijk hadden we het nog goed naar onze zin, die 17e maart van 2011, ook al waren we de eerste anderhalve dag zowat de h**ren van 't ziekenhuis. Tot zowat de vooravond moesten we in de verloskamer zelf blijven, waarna we in een kamertje gedropt werden, ergens op de orthopedie-afdeling. Het zou nog tot de namiddag de dag erna duren, eer we uiteindelijk goed en wel op de materniteit belandden. Maar we trokken het ons allerminst aan: érgens in het ziekenhuis was nog steeds beter dan in ons vluchtelingenkamp thuis.

De bergruimte van onze polyvalente kamer.
Ne mens zou voor minder
ne lekkere spaghetti maken op de gang!

We zaten immers in de eindfase van onze verbouwing en leefden in onze polyvalente kamer, waar onze tv stond, onze 2 kookplaten, 't frigootje en de rest van onze uitzet. Zitten was er niet echt bij; eten deden we als de eerste de beste decadente Romeinen, al liggend op een matras. Afwassen deden we dan weer in ons bad, in onze badkamer, die tot overmaat van ramp ook in verbouwing was. Nooit gedacht dat ik ooit nog 't braadvet van twee kipfilets in mijn nieuw bad ging wegspoelen, maar in een vluchtelingenkamp mag een mens al blij zijn als hij tout court én kiekenfilets heeft én een pombad.

Bijgevolg hadden we het waar ook in 't ziekenhuis goed naar onze zin. We konden zitten, er was overal verwarming en we konden ons op vrij normale wijze wassen. Dat het eerste kamertje te klein was, kon ons niet deren. Dat we ook daar in de lavabo moesten afwassen, was het enige minpuntje.
Groot was onze ontgoocheling dan ook, toen we een dag of vier later terug naar huis moesten. Maar hoe groot de teleurstelling ook was, de thuiskomst van Flappermans maakte van onze wooncontainer op slag een vijfsterren-vluchtelingenkamp.

Je had meteen begrepen dat er in een
vluchtelingenkamp al eens geknokt moest worden.
Enkel je kleurencombinatie trok op de ballen.

Zelf zal je er nooit iets van beseft hebben, Flappermans, maar die eerste twee, drie weken van je leventje waren niet meteen de meest praktische uit ons leven. Zo moest uw vader van uw moeder op de overloop boven aan een mini-tafeltje gaan zitten, met zijn twee kookplaten, om spaghetti te maken. Jij mocht immers niet te zeer bedwelmd worden in onze polyvalente kamer.
Rond begin april konden we dan eindelijk weer naar beneden verhuizen en kon het échte leven met vier (Poepoe als volwaardig gezinslid meegerekend) beginnen.

... en nu zijn we drie jaar later, ben jij de grote chef in huis en zijn wij, je ouders, geen vluchtelingen meer. De rosse panter, die is er ook nog steeds en sinds een dik jaar is er ook die andere kleine chef, Bassieman. 

Flappermans, 17 maart 2011 en de dagen erna, die vergeten we van ons leven niet meer, al was het maar om de geur van spaghettisaus in onze gang en van kipfilets in bad. Alles moest immers wijken voor die kleine prinses en haar welzijn...

Opgedragen aan Thijs en zijn trotse mammie en pappie (mét zeker 20 cm opening!). Een vluchtelingenkamp wensen we hen niet toe, een stoer ventje en ne lekkere spaghetti des te meer!

Uit de oude doos: hoe het allemaal begon met Flappermans (1)

Binnen enkele dagen is het drie jaar geleden dat onze wereld voor de eerste keer heerlijk op zijn kop werd gezet. Met dank aan Flappermans. 

Met het ondertussen legendarisch geworden
middelvingertje. Flappermans toch!

17 maart 2011, rond 6u 's morgens. Niks leuker dan wakker te worden met het ochtendlijke gefluit van irritante gsm-alarmvogeltjes. Toch geen morgen als een ander: Liesbet (toen immers nog net geen 'mammie') is reeds wakker en houdt om de één of andere vreemde reden de Keno-cijfers bij op haar gsm. Na enkele verwarde woorden ter verduidelijking blijkt het om weeminuten te gaan. En meteen zijn er geen ochtendlijke gsm-vogeltjes meer nodig: deze keer moét het van dattum zijn!

Toch eerst nog eens voor alle zekerheid naar de materniteit bellen. Of we écht wel moeten langskomen. Imagoverlies is snel geleden. Maar de voortekenen zijn gunstig. En opeens breekt de hemel figuurlijk open, ook al is het nog veel te vroeg, is het buiten geen weer om over naar huis te schrijven en zitten we nog steeds temidden een halve verbouwingsruïne.

17 maart 2011, rond 7u 's morgens. We zitten met ons tweetjes in de verloskamer. Of beter: ik zit in de verloskamer. Liesbet zit afwisselend op zo'n grote plastieken bal, wandelt wat rond of ligt op bed. Daarna moet ze aan de monitor. Samen naar een machine kijken, waaruit millimeter voor millimeter een soort van profiel van een Touretappe komt schudderen. Blijkbaar een heuvelachtige rit die dag. Na verloop van tijd doemen de Pyreneeën, met hun afgerondere toppen, op. Vreemd genoeg duiken er tussen de Pyreneeën geregeld heel steile Alpen op. Er mag immers al eens schuddebuikend gelachen worden. Vertellen we ook aan de mevrouwen in 't wit die de etappe van tijd tot tijd komen controleren.

Zelfs in de Tour neemt men best zijn voorzorgen
tegen opstijgend vocht!

17 maart 2011, rond 10u45. We beginnen aan de koninginnenrit in de Alpen. Schuddebuiklachen is er niet echt meer bij. Liesbet (op dat moment bijna 'mammie') mag in bad. Deze keer komt er wel volk rond staan. Voyeurs. Ondergetekende raakt stilaan ook onder de indruk van de omstandigheden. Het wordt pijnlijker en pijnlijker. Opeens stijgt het badwaterniveau met 16 cm (of daaromtrent). Daar moet iets gebroken zijn. 'Vlug' uit bad en op bed. Een vijftal perssalvo's. Een stagiaire die in de weg zit. Een gynaecologe die, in tegenstelling tot de negen maanden voordien, opeens spraakzamer wordt en nadien zelfs hartelijk.

17 maart 2011, rond 11u45. Liesbet is vanaf nu mammie. En ondergetekende pappie. Van Floor (toen immers nog geen 'Flappermans' genoemd).

Het is een druilerige dag, maar binnen kan het geluk niet op. De mammie heeft de Alpen bedwongen en krijgt voor één keer geen geel leeuwtje, maar een klein wondertje op het podium. Vader vraagt zich af waarom niémand hem gevraagd heeft die navelstreng aan flarden te knippen. Maar laat dat vooral de pret niet derven!

To be continued...

Opgedragen aan Roel en zijn nu al fantastische ouders, die gisteren met verve hun bergetappe wonnen!

Lazy Sunday

Vandaag waren we nog eens in ons huisje. Dat was de laatste weken niet vaak het geval geweest. Mama en papa waren nog wat moe van gisterenavond. De buren waren immers komen nieuwjaren. Flappermans deed guitig mee en ging later dan gewoonlijk slapen, met een ferm lookbekje van al die olijven. Bassieman lag toen al lang in zijn nestje.

Vanmorgen lag Flappermans dan ook nog uitzonderlijk lang na te dromen van olijfjes, kaasjes en andere chipjes. Pas tegen kwart voor acht kwam prinses Floortje - mét nagellak op zowel vingers als tenen én ketting én armbandje - naar beneden gestommeld. Bassieman zat zich toen al een tijdje weer aan Bumba te vergapen.

Het moest een Lazy Sunday worden voor mama en papa en dus volgden wij hun voorbeeld: zo zat Bassieman op zijn gemakje te chillen in het binnenschijnende zonnetje en las Flappermans een strontboekje terwijl ze zelf de inhoud van het volgende nummer aan het fabriceren was. Daarop viel Bassieman toch wat uit zijn chillende rol en kroop overal op waar hij niet hoort op te kruipen. 't Werd hem echter algauw vergeven, toen hij zijn eerste stapjes ooit zette.

Rond de middag werd Lazy Sunday verdergezet met een gezinsaperitiefje. Flappermans cultiveerde haar lookbekje verder met de overschot van de olijven en Bassieman probeerde enkele warme hapjes uit.

Al dat gezapig gedoe werd na een tijd vermoeiend, waarop we allebei besloten een uiltje te knappen. Flappermans droomde verder van aperitiefhapjes, terwijl Bassieman in stilte nadacht over zijn verdere stappen in het leven. Jammer genoeg werden we tot vijf maal toe gestoord door papa die het kot bijeen aan 't roepen was. Waarschijnlijk zat hij weer naar de voetbal te kijken.

Toen we weer wakker waren, was het tijd voor een dessertje. Appelcrumble, een bolleke ijs, daar zeggen wij geen nee tegen. Basje al zeker niet, want hij kan nog niet treffelijk spreken.

Om toch nog iéts gedaan te hebben vandaag, gingen we daarna wandelen. We zijn naar de paardjes gaan kijken. Die stonden in de modder. Daarna lag Flappermans ook half in de modder. Mama en papa zeiden dat het verwonderlijk was dat het toen pas gebeurde. En dat Flappermans nooit luistert. Toch kreeg ze, toen we terug thuis waren, nog eten. En Bassieman ook. Daarna gingen we in bad en dan naar bed. Zo'n Lazy Sunday, 't kan verdikke vermoeiend zijn.

Slaapwel,

Flappermans en Bassieman