Met de trein naar Antwerpen

Aangezien papa het alweer een tijd nagelaten heeft om nog eens iets over mij of mijn broer te schrijven, doe ik het zelf maar. Gisteren mocht ik met papa mee naar Antwerpen. Met de trein! Papa had (weeral eens) cd's nodig, maar deed dat in de eerste plaats om de economie draaiende te houden, zei hij. In Antwerpen verkopen ze niet enkel cd's, maar ook veel lucht, zei hij ook nog. Dat van die cd's snapte ik niet echt. Hier kan je mijn stripverslag terugvinden:

Toen we vertrokken, lag ons huisje met zijn nieuwe dak in de zon te blinken. Als je een foto van ver genoeg neemt, zie je niet dat papa dringend nog eens zijn hagen onder handen moet nemen. Maar de economie gaat voor, zegt papa, en dat ik braaf moet zijn.




We gingen op pad. Ik haastte mij richting station, want misschien was de trein wel te vroeg! Papa zei dat ik duidelijk nog niet wist hoe de treinwereld in mekaar zit. Hij weigerde zich dus te haasten. Die papa toch.

Toen ik in het station aankwam, was de trein er bijlange na nog niet. Papa zei dat hij dat toch gezegd had. Dat snapte ik niet echt. Wat ik wel meteen begreep, is dat voorbijzoevende treinen heel veel lawaai maken. Gelukkig heb ik twee handjes en twee oortjes en passen die mooi op mekaar.

Toen zaten we eindelijk op de trein. Op het raam had iemand een vreemde, paarse vogel gespoten. Het moet iemand met een spuitbus geweest zijn, ofwel iemand met een wel heel vreemde genitale afwijking, zei papa. Dat van die spuitbus snapte ik niet echt. 

Gelukkig stapte het bommaatje aan de andere kant van de gang eindelijk uit en konden we haar plaats inpikken. Zonder vreemde, paarse vogel op het raam is het leuk naar buiten turen. Ik mijmerde even weg en dacht na over de proloog van mijn latere memoires.



Toen kwam de trein eindelijk aan in Antwerpen-Centraal. Ik vroeg papa waarom, maar hij reageerde niet echt. Ik snap nog steeds niet waarom. De trein moest vervolgens weer verder, naar Nederland. Ik zwaaide hem na.

In het station moest papa zich per sé als toerist gedragen. Ik moest poseren. Als hij stomme vragen stelt, trek ik stomme smoelen. Eén keer had hij mij er toch in geluisd. Ik moest een vliegtuig nadoen, maar ik snapte niet waarom. Eigenlijk snap ik nog steeds niet echt waarom.

Toen kwamen we eindelijk aan waar papa moest zijn: de Mediamarkt. Mocht die niet bestaan, ik had al een veel grotere spaarrekening. Maar papa zegt dat ik aan de economie moet denken en dat, als ik braaf ben, ik straks zo'n wafel krijg die ik in het station geroken had.

Papa heeft veel minder tijd nodig in een winkel dan mama, heb ik gemerkt. Na nog geen half uur waren we alweer buiten. Papa had mij ook een dvd van Tinkerbell gekocht. Dat is immers mijn lievelingsfilm. Vreemd, zei papa, want ook Assepoeste en Ajiel de Zeemeemin zijn mijn lievelingsfilms. Hij snapt het niet echt, denk ik. Toch was ik ook blij dat we uit die winkel waren, want ik begon opeens ijsjes te ruiken. Omdat ik braaf was geweest, kreeg ik van papa daarom een ijsje in plaats van een wafel. De ijsjesmeneer had niet begrepen dat ik een potje wou. Dus kreeg ik een hoorntje met een enorme, roze bol erop. Ik ben blij dat die meneer het niet echt snapte. 

Het duurt echt wel lang tot zo'n gigantisch ijsje op is. Bovendien zijn er bepaalde risico's aan verbonden, zei papa, die zich duidelijk niet helemaal op zijn gemak voelde. Nochtans keken veel mensen glimlachend naar mij. Het duurde wel nog tot in het station tot dat ijsje eindelijk op was. Ik was er efkes niet goed van en was blij dat ik kon uitrusten op de trein, terug naar mama en Bas. Dat snap je hopelijk wel.

Als papa mij de volgende keer nog meeneemt, zal ik toch eens zo'n wafel uitproberen, denk ik. Wat ben ik toch blij dat papa de economie een warm hart toedraagt. Hopelijk koopt hij nog veel cd's in de toekomst! Nu snap ik immers waarom!

Groetjes,

Flappermans