Uit de oude doos: hoe het allemaal begon met Flappermans (1)

Binnen enkele dagen is het drie jaar geleden dat onze wereld voor de eerste keer heerlijk op zijn kop werd gezet. Met dank aan Flappermans. 

Met het ondertussen legendarisch geworden
middelvingertje. Flappermans toch!

17 maart 2011, rond 6u 's morgens. Niks leuker dan wakker te worden met het ochtendlijke gefluit van irritante gsm-alarmvogeltjes. Toch geen morgen als een ander: Liesbet (toen immers nog net geen 'mammie') is reeds wakker en houdt om de één of andere vreemde reden de Keno-cijfers bij op haar gsm. Na enkele verwarde woorden ter verduidelijking blijkt het om weeminuten te gaan. En meteen zijn er geen ochtendlijke gsm-vogeltjes meer nodig: deze keer moét het van dattum zijn!

Toch eerst nog eens voor alle zekerheid naar de materniteit bellen. Of we écht wel moeten langskomen. Imagoverlies is snel geleden. Maar de voortekenen zijn gunstig. En opeens breekt de hemel figuurlijk open, ook al is het nog veel te vroeg, is het buiten geen weer om over naar huis te schrijven en zitten we nog steeds temidden een halve verbouwingsruïne.

17 maart 2011, rond 7u 's morgens. We zitten met ons tweetjes in de verloskamer. Of beter: ik zit in de verloskamer. Liesbet zit afwisselend op zo'n grote plastieken bal, wandelt wat rond of ligt op bed. Daarna moet ze aan de monitor. Samen naar een machine kijken, waaruit millimeter voor millimeter een soort van profiel van een Touretappe komt schudderen. Blijkbaar een heuvelachtige rit die dag. Na verloop van tijd doemen de Pyreneeën, met hun afgerondere toppen, op. Vreemd genoeg duiken er tussen de Pyreneeën geregeld heel steile Alpen op. Er mag immers al eens schuddebuikend gelachen worden. Vertellen we ook aan de mevrouwen in 't wit die de etappe van tijd tot tijd komen controleren.

Zelfs in de Tour neemt men best zijn voorzorgen
tegen opstijgend vocht!

17 maart 2011, rond 10u45. We beginnen aan de koninginnenrit in de Alpen. Schuddebuiklachen is er niet echt meer bij. Liesbet (op dat moment bijna 'mammie') mag in bad. Deze keer komt er wel volk rond staan. Voyeurs. Ondergetekende raakt stilaan ook onder de indruk van de omstandigheden. Het wordt pijnlijker en pijnlijker. Opeens stijgt het badwaterniveau met 16 cm (of daaromtrent). Daar moet iets gebroken zijn. 'Vlug' uit bad en op bed. Een vijftal perssalvo's. Een stagiaire die in de weg zit. Een gynaecologe die, in tegenstelling tot de negen maanden voordien, opeens spraakzamer wordt en nadien zelfs hartelijk.

17 maart 2011, rond 11u45. Liesbet is vanaf nu mammie. En ondergetekende pappie. Van Floor (toen immers nog geen 'Flappermans' genoemd).

Het is een druilerige dag, maar binnen kan het geluk niet op. De mammie heeft de Alpen bedwongen en krijgt voor één keer geen geel leeuwtje, maar een klein wondertje op het podium. Vader vraagt zich af waarom niémand hem gevraagd heeft die navelstreng aan flarden te knippen. Maar laat dat vooral de pret niet derven!

To be continued...

Opgedragen aan Roel en zijn nu al fantastische ouders, die gisteren met verve hun bergetappe wonnen!