Engeland

We zijn met mama en papa naar Engeland geweest. Ook Bassieman was mee, want dat is mijn broertje. Met onze auto moesten we eerst in de trein en daarna onder het water. Toen we weer boven water en uit de trein kwamen, waren we in Engeland. Best wel vreemde toestanden, allemaal.

Op de computer zie je ze precies toch nog wat beter
dan vanop de weg. Misschien wisten al die
andere auto's dat niet?
Bron: english-heritage.co.uk

Onderweg - want het duurde wel lang tot we uiteindelijk geraakten waar we moesten zijn - passeerden we o.a. een paar gekke stenen die op mekaar gestapeld waren. Dat vond ik wel leuk om zien, en ik was niet de enige: we moesten lang aanschuiven met onze auto, in de rij van mensen die die stenen wel leuk om zien vonden. Het werkte danig op papa zijn systeem, net als alle klotecaravans die we op onze weg aantroffen. Wat een klotecaravan precies is, weet ik niet, maar het is een soort huisje op een auto. Ik vind dat wel leuk. Maar papa dus niet.

Toen we in kornwol (of zoiets) aangekomen waren, kreeg ik een kamer, helemaal alleen voor mij. Bassieman moest bij mama en papa slapen en was elke dag hun vroege wekker. Er waren ook nog andere mensen, die ik hier gemakshalve Kurt en Ingrid ga noemen. Ze hadden ook nog een kindje mee, dat ik hier al even gemakshalve, Melissa zal noemen.

Waarom krijg ik steeds deze te zien als ik naar een
"muilend paartje" zoek???
Bron: slodive.com

Tussen Melissa en Bassieman hing er duidelijk heel wat chemie en elektriciteit in de lucht. Ze konden de hele vakantie niet van mekaars lijfjes blijven en gedroegen zich vaak stiekem als een muilend paartje. Mijn broer, dat is sowieso nogal een chick magnet. En maar zwaaien en kushandjes uitdelen, vooral naar de mama's. Hoewel sommige mama's in Engeland hier waarschijnlijk papa's zouden zijn. Hopelijk was Melissa niet al te jaloers en zitten we binnen een jaar of 25 allemaal gezellig in 't gemeentehuis.

Voor ik het vergeet: ik heb twee kastelen gezien in Engeland! In het ene woonden nog steeds een prins en een prinses. In het andere niet. Daar was zelfs geen dubbele beglazing meer. Later wil ik ook in een kasteel wonen, want ik ben een prinses. Maar dan wil ik wel een nieuw kleed, een nieuw kroontje, dubbele beglazing en voldoende dakisolatie in mijn kasteel, een trampoline, alle Disney-dvd's, een papegaai, plastieken muiltjes, veel snoepjes, armbandjes in alle kleuren van de regenboog en een koets en een paard en een mooie prins. Maar waarom heeft papa hier nu die papegaai tussengezet? Gekke papa!

Als hij geen caravans of camera's ziet,
is papa best wel nog een schappelijke mens.
Gekke papa!

Na een weekje was het echter alweer tijd om naar ons huisje terug te keren en was het dus weer even gedaan met in het zand en in de zee spelen. Dat vond ik wel jammer. Gelukkig moesten we weer langs die gestapelde stenen passeren die ik wel leuk vond. Ondertussen zat papa wel weer te vloeken. En Kurt zeker en vast ook! Toch geraakten we nog mooi op tijd weer in de trein en onder de zee, waarna we naar huis flitsten. Hopelijk sprongen we niet te veel in het oog, want flitsen kost geld, zei papa. En hij sprak ook nog over een klotecamera of zo. Wat dat nu weer is, weet ik al evenmin, maar het is een soort vogelhuisje op een paal. Ik vind dat wel nog grappig. Maar papa dus heel wat minder. Gekke papa!

Flappermans
Dank... u... (dixit Bassieman)

De kunst van het behagen

Onze street cred meteen de hoogte ingesnoeid.

We wonen in een straat met voornamelijk ouderen van dagen. Stuk voor stuk vriendelijke, begripvolle mensen, op een enkele uitgeweken militaristische patriot na misschien. Stuk voor stuk ook mensen die genieten van hun welverdiend pensioen en... van hun hagen.

Vrijwel elk huis bezit er minstens één. Sommige hoog opgeschoten, andere subtiel laag-bij-de-gronds. Haagjes van buxus, exemplaren van beuk. En allemaal hebben ze één iets gemeen: ze zijn tot in de puntjes onderhouden. Perfectie als uiting van huiselijke trots en rust.

In onze straat wonen ook enkele jongeren van dagen. Eveneens uiterst aimabele mensen, met hoogstens Flappermans als meest subversieve element. Stuk voor stuk mensen voor wie het pensioen de volgende jaren een schijnbaar telkens groter wordende utopie wordt en hier en daar ook... de minder trotse bezitters zijn van enkele hagen.

Ook dit huis bezit er twee, die de voorbije maanden allebei tot ongekende hoogten waren opgeschoten, wegens niet tot in de kleinste blaadjes onderhouden. Perfecte imperfectie als uiting van huiselijke drukte.

En net als onze flink in bloei staande bloemen
hoeven we dat dus nooit water te geven.

En zo werden onze hagen uiteindelijk doornen in de ogen van de straatbesjes. Zelfs de meest door cataract geteisterde kijkers konden er niet meer naast kijken. Groot was de opluchting dan ook toen ondergetekende vorige week de schaar in de groene kruinen zette en - menslievend als we zijn - de straat van nog enkele aanstaande hartinfarcten behoedde.

Gelukkig zien onze bejaagzieke behaarden enkel onze voortuin.