The Lord of the Rings

Dag allemaal,

Mijn mama was een tijdje geleden haar ringetjes verloren in het zand van de speeltuin. We waren daar op weekend met heel veel mensen. Mama zegt dat dat familie is. Het was heel leuk.

Blinkt nogal hé?!

Ik was daar niet alleen: ook Simao was er en Elfya en Bas en Lonne en Jurre en Arno en Fien en Lotte en Lily en Elise en Victor en Lien en Ben en Stan en Fran en Jef en Tess en Vic. We hebben veel gespeeld, zeker in de speeltuin: ik heb er gespeeld met Simao en Elfya en Lonne en Jurre en Arno en Fien en Lotte en Lily en Elise en Victor en Lien en Ben en Stan en Fran en Jef en Tess en Vic. En wees gerust: ik weet wel dat jullie niet al die namen nogmaals gelezen hebben, want dan zouden jullie gezien hebben dat ik Bassieman weggelaten had. Laag hoor... gewoon omdat mijn broer zich nog niet verbaal kan verweren...

Maar zoals ik dus al zei: mijn mama was daar in de speeltuin haar ringetjes verloren. Ze had ze uitgedaan toen ze Bassieman met zonnecrème aan 't insmeren was. Daarna wou hij samen met mama in 't zand spelen en daar moeten haar ringetjes dan gevallen zijn. Toen moest mama veel wenen, waarop iedereen op zijn knietjes ging zitten, in en rond het zand, om de ringetjes terug te vinden. Maar ze vonden ze niet en toen moest mama nog meer wenen.

's Anderendaags moest mama nog steeds wenen en papa raakte nu toch ook wat zwaarder geëmotioneerd en geagiteerd. Toen besliste hij een koe bij haar hoofd vast te nemen. Dat begreep ik niet echt, want ik zag nergens een koe. Soit, papa ging met een soort kruk waar je ringetjes mee terug kunt vinden naar de speeltuin, samen met een andere goudvindster. De ringetjes van mama, die papa ooit gekocht had, waren immers van 't zuiverste goud dat je je kan inbeelden. Papa zegt dat die twee ringetjes eigenlijk vooral dienen om onze status en rijkdom aan andere mensen te tonen. En ook een beetje veel omdat hij mama graag ziet. Dat vind ik wel lief, van die status en rijkdom. Ik wil later ook veel ringetjes, want ik ben een prinses.

Nu, na tien minuutjes had papa mama's ringetjes al teruggevonden, ook al liep er voortdurend een hele kudde nieuwsgierige kindjes met hem mee, die hem achtereenvolgens vroegen wat hij zocht, of hij Nederlands sprak en of ze ook eens met die rare stok mochten spelen. Waarschijnlijk had mijn papa op dat moment wel deftig goesting om die kudde kindjes van die stok te geven.

Ocharme da ventje...

Toen keerden papa en zijn collega-goudzoeker zo snel mogelijk weer terug naar huis, naar mama. Maar 't was file. Gelukkig was papa op dat moment te euforisch om zich iets van de andere auto's aan te trekken. Of hij ze zeker ook van die stok gegeven.

Eens thuisgekomen, was mama heel blij. Papa ook. Nadien heeft hij mama wel even de levieten gelezen en haar gezegd dat ze dat niet al te vaak meer moet proberen. Maar toch was hij ook een beetje trots op zichzelf en op zijn stok om ringetjes te vinden. Hij ging daarna ook even over onzen Bassieman met die grappige kruk, maar dat gaf geen resultaat. Papa vond het spijtig, maar zei dat dat ventje er niks aan kon doen en hij gaf hem een dikke knuffel. Want papa begrijpt Bassieman wél, in tegenstelling tot velen die hem hierboven straal genegeerd hadden! 

Dat was wel een spannend verhaal, hé!
Flappermans en Bassieman, maar die kan zich dus nog niet echt verbaal uitdrukken, laat staan verweren...