Lazy Sunday

Vandaag waren we nog eens in ons huisje. Dat was de laatste weken niet vaak het geval geweest. Mama en papa waren nog wat moe van gisterenavond. De buren waren immers komen nieuwjaren. Flappermans deed guitig mee en ging later dan gewoonlijk slapen, met een ferm lookbekje van al die olijven. Bassieman lag toen al lang in zijn nestje.

Vanmorgen lag Flappermans dan ook nog uitzonderlijk lang na te dromen van olijfjes, kaasjes en andere chipjes. Pas tegen kwart voor acht kwam prinses Floortje - mét nagellak op zowel vingers als tenen én ketting én armbandje - naar beneden gestommeld. Bassieman zat zich toen al een tijdje weer aan Bumba te vergapen.

Het moest een Lazy Sunday worden voor mama en papa en dus volgden wij hun voorbeeld: zo zat Bassieman op zijn gemakje te chillen in het binnenschijnende zonnetje en las Flappermans een strontboekje terwijl ze zelf de inhoud van het volgende nummer aan het fabriceren was. Daarop viel Bassieman toch wat uit zijn chillende rol en kroop overal op waar hij niet hoort op te kruipen. 't Werd hem echter algauw vergeven, toen hij zijn eerste stapjes ooit zette.

Rond de middag werd Lazy Sunday verdergezet met een gezinsaperitiefje. Flappermans cultiveerde haar lookbekje verder met de overschot van de olijven en Bassieman probeerde enkele warme hapjes uit.

Al dat gezapig gedoe werd na een tijd vermoeiend, waarop we allebei besloten een uiltje te knappen. Flappermans droomde verder van aperitiefhapjes, terwijl Bassieman in stilte nadacht over zijn verdere stappen in het leven. Jammer genoeg werden we tot vijf maal toe gestoord door papa die het kot bijeen aan 't roepen was. Waarschijnlijk zat hij weer naar de voetbal te kijken.

Toen we weer wakker waren, was het tijd voor een dessertje. Appelcrumble, een bolleke ijs, daar zeggen wij geen nee tegen. Basje al zeker niet, want hij kan nog niet treffelijk spreken.

Om toch nog iéts gedaan te hebben vandaag, gingen we daarna wandelen. We zijn naar de paardjes gaan kijken. Die stonden in de modder. Daarna lag Flappermans ook half in de modder. Mama en papa zeiden dat het verwonderlijk was dat het toen pas gebeurde. En dat Flappermans nooit luistert. Toch kreeg ze, toen we terug thuis waren, nog eten. En Bassieman ook. Daarna gingen we in bad en dan naar bed. Zo'n Lazy Sunday, 't kan verdikke vermoeiend zijn.

Slaapwel,

Flappermans en Bassieman

Lichtmis

Zondag was het Lichtmis, door velen gevierd met pannenkoeken. Ons gezin vierde Lichtmis dit jaar met een eerbetoon aan de Heer. Oké, als we het kadertje-met-borduursel-erin ter herinnering aan Bassiemans doopsel vorig jaar wilden krijgen, moésten we aanwezig zijn in de mis. En zo geschiedde.

Wat een mens allemaal niet moet doen
om een kadertje te pakken te krijgen.

Vooraf was Flappermans één en al enthousiasme en bewondering: sinds Kerstmis weet ze van het Bestaan van den Heer af en weet ze dat Maria en Jozef de ouders van Jezus zijn. Dat Maria eigenlijk de Vrucht der Goddelijke Penetratie voortbracht en Jozef zo in feite tot een figurantenrol gedegradeerd werd, hebben ze in Hoof-Centraal gemakshalve achterwege gelaten. Wij laten het er maar bij - de moderne tijd is zo al verwarrend genoeg.

Goed, de kerk dus. Daar aangekomen stormden we met ons viertjes natuurlijk meteen naar de voorste rijen. We hadden ook geen keus, aangezien de anderen slimmer waren geweest en de middelste tot achterste rijen reeds bezet hadden. Ooit zal God het hen wel nog betaald zetten, de ketters.

De eerste tien minuten vielen relatief mee. Flappermans was nog onder de indruk van het gebeuren, hoewel de verwarring omdat Jezus fysiek niet thuis gaf stilaan de kop opstak. Bassieman zat ondertussen als gebiologeerd naar het koor en de mannen in witte kleedjes vooraan te kijken, onderwijl hevig tuttend. Flappermans' verwarring veranderde echter algauw in verveling en mondde uiteindelijk uit in licht rebellerend gedrag, met als hoogtepunt dat ze "pipi moest doen". Mama dus met Floor naar achter, via de uitgang, langs de zijkant, de sacristie binnen, alwaar dochterlief een verschijning moet gehad hebben, want van plassen was er plots geen sprake meer.

't Is nochtans nogal ne kapoen!
Bron: blogspot.com

Terug in de viering was uiteindelijk het eerste moment suprème aangebroken: de overhandiging van een doopkaarsje. Mama en Bassieman gingen naar voor. Flappermans en papa even later ook, aangezien eerstgenoemde ook eens op dat podium wou gaan staan. Gevolg: we zijn met twee doopkaarsjes naar huis gegaan. Voortaan zitten we dus met een dubbelgezegende dochter - geen twijfel mogelijk dat het kind later een godsvruchtige levenswandel zal hebben.

Na nog vele vijven en zessen en een smeekbede om meer jonk volk in de kerk kregen we uiteindelijk waarvoor we gekomen waren, ons kadertje-met-borduursel-erin. Bassieman was allerminst uitgelaten, maar bleef wel hevig tutten. Flappermans had dan weer haar aanvankelijke enthousiasme teruggevonden. Op de vraag of we volgende week weer naar het huisje van Jezus gingen, antwoordde ze immers snel en vol overtuiging "Neen!" En zo was de nieuwste ketter aan het kerkelijke firmament meteen een feit, ondanks haar toekomstige godsvruchtige levenswandel.